Ik ben geabonneerd op de nieuwsbrief van Ruud de Wit; deze man is uitstekend ingevoerd in de vastgoedwereld. Bijgaand verhaal over Paarlberg moet u naar mijn mening lezen.
De onmogelijke strijd van Jan-Dirk Paarlberg
Misschien hebt u de uitzending van Brandpunt gezien, gisteren (zondag 7 september), waarin Sven Kockelmann praat met Jan-Dirk Paarlberg (http://brandpunt.incontxt.nl/seizoenen/2014/afleveringen/07-09-2014/fragmenten/de-tegenaanval-van-paarlberg)? U weet wel, Paarlberg is de vastgoedman die tot vier jaar gevangenisstraf is veroordeeld en vorige week door Frankrijk werd uitgeleverd aan de Nederlandse justitie om zijn straf uit te zitten. In februari werd zijn beroep in cassatie al door de Hoge Raad verworpen en probeerde Justitie hem uitgeleverd te krijgen. Maar de Franse autoriteiten gaven hem respijt tot 1 september om op krachten te komen na een medische ingreep. Dat Paarlberg nu toch is uitgeleverd, betekent dat de Franse autoriteiten van mening zijn dat Paarlberg gezond genoeg is om zijn straf te ondergaan. Hij zag er in de opnamen die Kockelmann de dag voor zijn uitlevering maakte in zijn villa bij Saint Tropez in ieder geval heel wat beter uit dan toen ik hem daar op ‘quatorze juillet’ sprak.
Ik leerde Jan-Dirk Paarlberg kennen tijdens de persconferentie eind juni 2002, waarop bekend werd gemaakt dat zijn vastgoedvehikel Merwede Groep samen met Lehman Brothers het beursgenoteerde vastgoedfonds Uni-Invest over zou nemen. Een paar maanden later werd Paarlberg door Vastgoedmarkt, waarvan ik hoofdredacteur was, genomineerd voor de uitverkiezing van Vastgoedman van het Jaar. Snel daarna kreeg ik informatie over zijn zakelijke contacten met Willem Endstra – een man die in vastgoedkringen een twijfelachtige reputatie had, maar die op dat moment nog niet bekend stond als de ‘bankier van de onderwereld’. In feite deden in 2002 nagenoeg alle banken, institutionele en private vastgoedbeleggers zaken met Endstra. Ik bezocht Paarlberg vanwege die contacten met Endstra in zijn net gekochte kasteelvilla Bolenstein in Maarssen en vroeg hem hoe het nu precies zat met die contacten met Endstra. Als dat klopte, zo hield ik hem voor, zou ik genoodzaakt zijn hem van de nominatielijst af te halen.
Daarop volgde een gesprek van meerdere uren, waarin Paarlberg mij tot in details vertelde hoe het zat met die contacten met Endstra. Dat ze inderdaad sinds het begin van de jaren ’90 – toen hij nog in Londen woonde – gemeenschappelijke zakelijke vastgoedbelangen hadden, met name in relatie tot een vastgoedproject in IJmuiden (Seaport Marina), maar dat hij daar al vanaf 1998 onderuit probeerde te komen. De insteek was een bedrag van ongeveer 17 miljoen gulden (met rente)– als ik me goed herinner – een bedrag dat Endstra moest ophoesten om het belang van Paarlberg in Seaport Marina over te nemen. Het probleem was echter dat Endstra steeds opnieuw tegen Paarlberg zei dat geld niet te hebben. Dat Paarlberg dus maar moest wachten tot hij dat geld wel zou hebben. Uiteindelijk heeft Endstra Paarlberg in delen betaald, het laatste deel vlak voor zijn dood.
Paarlberg gaf me inzage in een aantal stukken over dat project en gaf me ook referenties van personen die hem in zijn claim op Endstra steunden. En daarmee was voor mij de kous af. Hij bleef genomineerd voor de Vastgoedman van het Jaar-nominatie, maar won die belangrijke vastgoedonderscheiding niet. Die ging dat jaar naar Hans van Veggel, de medeoprichter en toenmalige chairman van Multi Development. Dat ik beslist niet de enige was die Paarlberg op zijn woord geloofde en ervan overtuigd was dat het om een fatsoenlijke vastgoedman ging, bleek uit de ‘Gouden Baksteen’-onderscheiding die hij het jaar daarop kreeg overhandigd uit de handen van Marijn Snijders, CEO van Troostwijk O.G.
Ook daarna bleef ik contacten met Paarlberg onderhouden. Over zijn vastgoedactiviteiten, over het geruchtencircuit rond zijn persoon en over de claim die hij had op Endstra. Ik had in die tijd als hoofdredacteur van Vastgoedmarkt trouwens ook contact met Willem Endstra, met name over diens overname van het Kurhaus Hotel, tot dan eigendom van ING Real Estate. Ik sprak Endstra nog telefonisch een week over zijn gewelddadige dood en in dat gesprek maakten we zelfs een afspraak voor een week later.
Kort na de moord op Endstra berichtte De Telegraaf – met een foto van Paarlberg op de voorpagina, inclusief het bekende zwarte balkje – dat de vastgoedmagnaat was aangehouden voor verhoor in het onderzoek naar de liquidatie van ‘de bankier van de onderwereld’. Paarlberg was overigens niet de enige vastgoedman die dat lot trof. Tientallen van hen zijn in die dagen voor verhoor opgeroepen, omdat hun naam in de Endstra-tapes en in de in zijn kantoor aangetroffen dossiers voorkwamen. Alleen in het geval van Paarlberg leidde dat tot een prominent bericht op de voorpagina, nogal curieus omdat ook op de redactie van die krant – en zeker bij de schrijver van het bericht, John van den Heuvel – bekend was dat Paarlberg een flink aandelenbelang in de Telegraaf-onderneming had.
Wat er daarna gebeurde is bekend en terug te vinden in de talrijke publicaties over Endstra, Willem Holleeder en Paarlberg die sindsdien zijn verschenen. Ook in het Brandpunt-item van gisteren komt dat uitgebreid aan bod. Eerst werd Holleeder tot tien jaar gevangenisstraf veroordeeld – die hij inmiddels heeft uitgezeten – vanwege het afpersen van Endstra. Hierbij stond echter ook – uniek in de Nederlandse rechtspraktijk – Paarlberg in feite terecht, omdat de veroordeling van Holleeder geheel gebaseerd was op de aanname dat Paarlberg door Holleeder van Endstra afgeperste geld had witgewassen. En pas daarna – dus na het vonnis en hoger beroep in de zaak-Holleeder – kwam Paarlberg zelf voor de rechter. Eerst werd hij tot viereneenhalf jaar veroordeeld wegens het witwassen van door Holleeder van Endstra afgeperste geld en daarna in hoger beroep tot vier jaar. En ook in cassatie bleef dit vonnis staan, hoewel de hele veroordeling terug te brengen is op zogenoemd ‘circumstantial evidence’. Het OM heeft namelijk nooit kunnen aantonen dat Paarlberg en Holleeder elkaar ‘zakelijk of privé’ kennen of dat er afspraken zijn gemaakt om geld bij Endstra af te persen dat vervolgens door Paarlberg moest worden witgewassen. Het OM heeft dus nooit kunnen aantonen dat die contacten er zijn geweest en er is ook nooit enig bewijs geleverd voor geldstromen tussen Paarlberg en Holleeder.
Ik ben de afgelopen acht jaar contact met Jan-Dirk Paarlberg blijven houden. Niet omdat ik vind dat ik het voor hem moet opnemen, maar omdat ik het een aardige en fatsoenlijke man vind. Ik beschik over zeker een meter aan dossiers en artikelen, inclusief alle vonnissen en het ingebrachte materiaal tijdens de processen. Ik ken het dossier tegen Paarlberg goed, net als de onderzoeksjournalist Wim van de Pol (‘Crimesite’) , die gisteren aan het woord kwam in de Brandpunt-reportage. Ik deel diens mening en verbazing over de drie vonnissen die door de onafhankelijke rechter in Nederland over Paarlberg zijn geveld. Ik zeg niet dat ik zeker weet dat Paarlberg onschuldig is van hetgeen hem verweten wordt en waarvoor hij is veroordeeld, ik zeg dat in mijn ogen hetgeen hem ten laste is gelegd door het OM niet zonder enige twijfel is bewezen. En dat impliceert in mijn ogen dat hij ten onrechte is veroordeeld.
Ik bezocht overigens Paarlberg in juli in Saint-Tropez als journalist en bekende. Ik wist toen al dat Sven Kockelmann hem voor Brandpunt zou interviewen om daarmee te anticiperen op een eventuele uitlevering. In het gesprek met Kockelmann noemt Paarlberg ook in voorzichtige bewoordingen de redenen op waarom hij aanvankelijk uitstel van uitlevering had gekregen van de Franse autoriteiten. Met huisarrest. Een dubbele longembolie eind vorig jaar, ademhalingsproblemen als gevolg van een zware operatie in maart en het overlijden van zijn geliefde vriendin en partner Ineke, begin januari. Toen ik hem in juli bezocht lag hij vijf uur per dag aan een zuurstofapparaat, omdat hij bijna geen adem kon krijgen. Ik schrijf dit niet op om u op te roepen medelijden met Paarlberg te hebben. Hij is er beroerd aan toe, ook financieel, maar kan zich nog steeds goed staande houden en is strijdbaar, zoals gisteren bij Brandpunt bleek.
Ik schrijf dit ook op, omdat De Telegraaf op 12 april kopte dat ‘Paarlberg als God in Frankrijk zou leven’. Weer zo’n schrijfsel van Telegraaf-coryfee John van den Heuvel. Iedereen die in Paarlberg geïnteresseerd is, wist toen al lang dat hij van de Franse autoriteiten om medische redenen uitstel van uitlevering aan Nederland had gekregen, maar Van den Heuvel moest dit op de hem zo bekende manier aandikken en veel andere media – inclusief de kwaliteitskranten – namen het gewoon klakkeloos over. Wat Van den Heuvel er niet bij zette in zijn berichtje was dat hij enige dagen daarvoor contact met Paarlberg had gezocht en hem een positief – maar dan wel exclusief – interview in het vooruitzicht had gesteld. Waarop Paarlberg hem had laten weten daar niets voor te voelen, gezien de toon en vooringenomen manier van publiceren over hem in de jaren ervoor. En dan neemt zo’n ‘excellente’ journalist als Van den Heuvel natuurlijk wraak en laat de hoofdredactie van de Telegraaf dat ook gewoon toe. Ik noem dat geen journalistiek, maar chantage. Als ‘God in Frankrijk’ zo moet leven, kan hij beter afzien God te zijn.
Hoewel Jan-Dirk Paarlberg nu heeft aangekondigd een herzieningszaak tegen zijn veroordeling voor te bereiden en zijn zaak bij het Europese Hof voor te leggen, zal dat hem niet helpen bij het uitzitten van de huidige veroordeling. Dat betekent dat hij sinds begin deze maand echt begonnen is aan het uitzitten van een gevangensistraf van vier jaar, wat concreet neerkomt op de helft. Tenzij zijn gezondheidstoestand dermate verslechtert, dat hij naar huis mag gaan. Maar dat komt niet zo vaak voor, weet ook Holleeder. Het aanhangig maken van zijn zaak bij het Europese Hof zal Paarlberg evenmin helpen, terwijl het nog maar de vraag is of een herzieningszaak (een ‘novum’) snel op de rol kan worden geplaatst, zelfs als daarbij een gelouterde advocaat als Geert-Jan Knoops assistentie verleent, zoals bepaalde media schrijven.
Ik heb dit weekeinde de reacties gelezen onder de berichtgeving in De Telegraaf over de door Paarlberg aangekondigde herzieningszaak en die liegen er niet om. Meer dan honderd reacties die vrijwel allemaal de vloer met hem aanvegen. En dat op een manier waar ‘de honden geen brood van lusten’. Zo gaat dat in Nederland. Van de kant van het ‘klootjesvolk’ hoeft Paarlberg in ieder geval geen sympathie te verwachten. Ik denk echter dat zulke reacties hem strijdbaar maken, ook al is die strijd feitelijk onmogelijk. Dat zouden ze mij ook doen, zeker als ik van mening ben onschuldig te zijn.
