De uitspraken van eurogroep-voorzitter Dijsselbloem hebben mij als columnist in een merkwaardige spagaat geplaatst. Al jaren schrijf ik met enige regelmaat blogs waarin ik mij onomwonden uitspreek voor het meebetalen van alle kapitaalverschaffers aan de redding van banken en het op de schop nemen van het depositogarantiesysteem. En dan is er plotsklaps een nieuwe eurogroep-voorzitter, die die dingen gewoon bij de naam noemt en niet zoals zijn voorganger met ‘meel in de mond’ praat.En toch kan ik mij toch niet volmondig aansluiten bij “team-dijsselbloem”, laat staan meehelpen een standbeeld voor hem op te richten.
Ligt dit aan uw columnist die niet gewoon de loftrompet over iemand kan afsteken of zijn er goede argumenten te geven om genuanceerd te blijven?
Dijsselbloem heeft volkomen gelijk als hij zegt dat de senioriteitsladder weer tegen de gevel van de banken moet worden geplaatst. De volgorde is glashelder: eerst de aandeelhouders, dan allerlei soorten obligatiehouders en dan de spaarder. Jazeker, ook de spaarder, want dat is gewoon een kredietverschaffer en die heeft daar een adequate rentevergoeding voor gekregen. En helemaal achteraan komt de belastingbetaler. Het zal het risicobesef terugbrengen en dat is goed voor het functioneren van de financiele markten. Een gekoppeld aan het aanzienlijk terugbrengen van het maximumbedrag van het depositogarantiesysteem, zal het allerlei ‘free-riders’ als bijvoorbeeld de Leaseplanbank, de nek omdraaien en ruimte geven voor banken die een conservatief risicobeleid voeren.
Waar zit dan de terughoudendheid? 3 redenen.
In de eerste plaats was binnen Europa de ‘weg Dijsselbloem’ allang ingeslagen. Het rapport Liikamen was helder en duidelijk. In 2018 zouden obligatiehouders en onverzekerde deposito’s meebetalen. De Denen hebben een paar jaar geleden al de stap genomen senior-obligatiehouders te onteigenen. Waarom voor je beurt spreken en de financiele markten de stuipen op het lijf jagen?
In de tweede plaats heb ik twijfels over Dijsselbloem als kampioen van de belastingbetaler. In Nederland heeft hij bij de redding van SNS niet de gewone obligatiehouders laten meebetalen, laat staan de spaarders. Nee, de belastingbetaler mocht 3,8 miljard dokken. Reden? Op Cyprus lopen geen Nederlandse kiezers rond.
Tot slot, achter Dijsselbloem doemt de Duitse minister van financien op. De Duitse visie echoot door. Ieder land moet zijn eigen bankenproblemen maar oplossen zonder Europees steungeld. Dat is de bijl leggen aan een gemeenschappelijke Europese kapitaalmarkt. Daar is de ECB niet blij mee en juist deze instelling heeft gezorgd voor de ‘relatieve rust’ waardoor Dijsselbloem, naar eigen zeggen, zijn uitspraken kon doen. En ruzie met de ECB is echt het laatste wat Europa nodig heeft.
Lees ook:Technocratische arrogantie (column BNR van 25 maart 2013)
Lees ook:En toen was er nog maar maar 1 bank over
Lees ook:Feest! FD organiseert Weens Congres in het Rijks
Lees ook:Obligatiehouders gaan ook meebetalen bij een nieuwe crisis
Lees ook:Terugblik 2013 (column BNR 30 december 2013)