Categorie: "ING Bank"

50 tinten oranje: een ING sprookje

Aha, de bank van 15 miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde, de bank die door diezelfde 15 miljoen mensen gered is van de ondergang, de bank die denkt dat zij kan meeliften op het nationale oranjegevoel enkel en alleen omdat zij geld in het Nederlands Elftal pompt, de bank waarvan een van de bazen vindt dat de medewerkers ‘niet met hun dikke kont voor de TV moeten zitten’, die bank heeft weer eens een ideetje. En wat voor lumineus idee. Waarom heb ik toch niet zulke briljante invallen?

Hans Hagenaars, directeur ING Particulier (dat is de afdeling die zich bezig houdt met uw spaarrekening en hypotheek) vindt dat iedere woningbezitter eenmalig 200 euro in een fonds moet storten. Dat fonds noemen we dan een ‘startersfonds’ en daarmee gaan we mensen helpen die nog geen koophuis hebben en dus heel zielig zijn. Met die 800 miljoen, die vanzelfsprekend eerst op de rekening van ING wordt gestort, gaan we starters een aankooppremie geven van 10.000 euro (slechts een ‘voorbeeldje’ hoor).

De gedachtegang is van een verpletterende simpelheid dat je 10 keer met je ogen moet knipperen om het goed te snappen. De totale waarde van het woningbezit is circa 1.000 miljard. Als de prijzen 10% dalen, dan ‘kost’ dit de huidige woningbezitters 100 miljard (100.000.000.000). Dat is 25.000 per huis, dus wat is nu 200 euro, een schijntje, een fooi. Tsja, dat de meeste mensen rustig wonen in hun huis en dus geen enkele behoefte hebben om te verkopen en dat het hun een worst zal zijn wat de marktwaarde van het huis is, vergeten we gewoon even. En iedereen moet storten, ook als je huis de facto eigendom is geworden van ING  de bank, doordat je hypotheek onder water staat.

Wat een idee. En toepasbaar op zoveel andere terreinen. Autobezitters storten eenmalig 100 euro voor mensen die geen auto hebben; bezoekers van supermarkten betalen eenmalig 50 euro voor mensen die naar de voedselbank moeten; aandelenbezitters ING geven allemaal 10 aandelen ING aan mensen die nog niet kunnen beleggen in ING.

Waar komt die plotselinge solidariteitsgedachte van de ING bank vandaan? Het zal toch geen eigenbelang zijn? Want de banken verstrekken nog nauwelijks hypotheken en dat scheelt provisie. Starters zijn voor de banken risicovolle uitzettingen en de overheid heeft geen zin om de Nationale Hypotheek Garantie nog meer op te pompen. Dus als starters wat ‘eigen geld’ meenemen, dan komt dat goed van pas.

Zeg ING, zullen we belastingmaatregelen laten nemen door de mensen die wij daarvoor hebben gekozen? Dan gaan jullie bankieren. Hier wat ideetjes. Zorg ervoor dat mensen een groter bedrag boetevrij kunnen aflossen (dat geeft ruimte voor nieuwe hypotheken); neem voorstel van de SGP over om hypotheken van 40 jaar te gaan verstrekken (scheelt enorm in de maandlasten); denk eens na over een lagere hypotheekrente of doe net als de nieuwe bank KNAB en geef een rentevergoeding op de rekening-courant.

En toen kwam de olifant en die blies het sprookje uit.

 

 

Geleide bankloonpolitiek

De geest van Ome Joop waart nog steeds rond op het Binnenhof. Oké, de aanval op de portemonnee van de sterkste schouders via de zorgpremie is afgeslagen. Maar het kabinet slaat keihard terug, toegegeven zoals het hoort, via de belastingen. Niets geen 1.000 euro terug voor de ‘hardwerkende Nederlander‘. Ook de pensioenen gaan eraan. Ik weet het, 99% van de Nederlanders snapt niets van pensioen, wil er niets van snappen of denken nog altijd dat de pensioenfondsen het beste met ons voor hebben. Daar maakt het kabinet handig gebruik van. De aanpassing van het “Witteveen-kader“ (ja, zo heet het echt) van 2,25% naar 1,75% klinkt niet zo erg, maar dat is het wel. U gaat aanzienlijk minder pensioen overhouden. Het kabinet verwachtte dat ter compensatie de pensioenpremies gaan dalen, maar de pensioenfondsen peinzen daar niet over. En Samsom maar twitteren dat het lagere pensioen komt door pensioenfondsproblemen. En Rutte zei tot 3 maal toe in de 2e Kamer, dat de beleggingsresultaten zo tegenvallen (de haan kraait 3 maal, ken u klassiekers). Je vraagt je dan wel af waar die enorme stijging van het pensioenvermogen in 2012 vandaan komt (het is geen manna, nogmaals, ken uw klassiekers).

Het is nivelleren om het nivelleren, want de verhoging van de marginale belastingdruk is schadelijk voor de Nederlandse economie. En dat terwijl Nederland al een van de landen is met de grootste inkomensgelijkheid ter wereld. Maar de zoektocht naar bevolkingsgroepen die nog vermeende sterke schouders hebben, gaat fanatiek door. En het zal u niet verbazen dat de groep die daarvoor bij uitstek in aanmerking komt, de bankmedewerkers zijn.

Nadat al eerder de variabele beloning voor bankbestuurders gemaximaliseerd werd tot 100% van vaste salaris, werd dat als niet voldoende gezien en nu is het voorstel om dat te verlagen naar 20%. Het mag natuurlijk niet alleen voor bestuurders gelden, maar voor iedereen. De geleide loonpolitiek is helemaal terug. Drees revisited.

Dat vindt ook onderzoeksbureau SOMO (een club die gesponsord wordt door de Nederlandse overheid en de EU) in een rapport dat gisteren gepubliceerd werd onder de titel “Het Financiële overgewicht van Nederland”. Ondertitel: “over de noodzaak de banken af te laten slanken tot een gezonde omvang”. Hè, zult u denken, wat heeft dat te maken met de salarissen? Dat dacht ik nu ook.

Kijk, iedereen is het er wel over eens dat het Nederlandse bankwezen in relatie tot het BNP te groot is. Daardoor zijn de banken inderdaad ‘too big to fail’. Tel daar bij op dat de overheid via het depositogarantiesysteem de banken garandeert. Volgens SOMO krijgen de banken een impliciete subsidie tussen de 4 en 12 miljard. SOMO doet alsof de banken hierom hebben gevraagd. Wellicht sommigen, maar een bank als de RABO niet. Die pleit al jaren voor de mogelijkheid dat banken failliet kunnen gaan. Want die impliciete subsidie wordt door sommige banken linea recta weer teruggegeven aan spaarders via een veel te hoge rente. De overheid deinst echter terug voor een faillissement en zorgt dus zelf voor perverse risicoprikkels en duur bankieren.

SOMO ziet een andere weg, de Den Uyl weg. De salarissen moeten omlaag, met zeker 15%; er wordt volgens hen wel 2 miljard teveel loon uitbetaald. De gebruikte cijfers zijn discutabel (zie hier, hier/hier en hier), maar dit terzijde. Waar het om gaat is dat in ons economisch systeem, de markt als scherprechter dient op te treden. Een bank zonder staatssteun moet zelf kunnen bepalen hoeveel zij haar mensen wil betalen. Is zij te duur, dan dient zij van de markt te verdwijnen.

 

 

Een haircut voor banken

Het heeft even geduurd, maar de banken krijgen de duimschroeven aangedraaid. Ondanks fanatiek tijdrekken worden de contouren van een nieuw bancair stelsel langzaam duidelijk. Of toch niet? Vast staat dat politici en buitenlui genoeg hebben van ‘too big to fail’ bonus-banken waar spaarders vogelvrij zijn, klanten een poot wordt uitgedraaid en die uiteindelijk door de belastingbetaler gered moeten worden. Heerlijk als je bankbeeld zo lekker simpel kan zijn. Nuance is een vermoeiende bezigheid.

Dit jaar zijn drie rapporten verschenen die het beeld niet eenvoudiger maken. Even een opsomming: (1) in de VS de Volcker-rule, (2) in de UK de Vickers-commissie en (3) zeer recent kwam de EU met het rapport van de commissie Liikamen. Het is geen toeval dat er drie rapporten op tafel liggen. De bancaire systemen verschillen nogal en – ja vervelend hoor- dus ook de oplossingen. Maar over één maatregel is iedereen het eens, dat scheelt. Banken met écht klantcontact (consumenten, bedrijven) moeten per direct stoppen met het op grote schaal handelen voor eigen rekening (‘proprietary trading’). Maar de deskundigen zijn het niet eens waar nu precies  ”de knip” gelegd moeten worden en al helemaal niet wat nu precies ‘eigen rekening’ is.

In de VS wil men een complete scheiding van investment banking en retail/commercial banking (met gevolg dat er 530 pagina’s met uitzonderingen zijn, ‘too big to read‘). In de UK mogen banken wel alle activiteiten blijven doen, maar moet er om de retailactiviteiten een hek worden geplaatst met extra eigen vermogen en regelgeving (‘ringfencing’).

Het Liikamen-rapport gaat veel minder ver en daar is een goede reden voor. Europese banken zijn ‘universal banks’. Een klant kan alle bankproducten afnemen, sommigen zullen zeggen moet afnemen, omdat de weg naar de kapitaalmarkt voor veel (kleine) ondernemingen in Europa is afgesloten. Maar het kenmerk van de traditionele algemene bank was de ‘balance of power’ binnen de bank, afgedwongen door cultuur en regelgeving. De commissie Liikamen wil dat weer terug. Alleen als de handelsactiviteiten meer dan 15 tot 25% van balans bedragen, zullen deze activiteiten moeten worden afgestoten. Dat raakt slechts een paar hele grote banken zoals Deutsche Bank, BNP Paribas en Société Générale. En de commissie wil dat álle betrokkenen (aandeelhouders, obligatiehouder, personeel en spaarders en in die volgorde) zullen boeten als het mis gaat (jargon: bail-in).

Liikamen zegt echter ook nog twee verrassende dingen, die politiek niet lekker zullen liggen. Bankieren is altijd risicovol, welk verdienmodel ook wordt gebruikt. Precies, denk maar aan de o zo veilige spaarbanken in Duitsland of Spanje (of de hypotheekbanken in Nederland in 1981). En, grote banken zijn niet per definitie risicovoller. Juist de veelheid aan activiteiten zou universele banken beter bestand maken tegen rampen. Dit gaat ongetwijfeld nog veel discussie geven.

In de commissie Liikamen zat als enige Nederlander ‘alleskunner&weter’ Wijffels. Hij is het niet eens met de conclusies en wil afsplitsing van risicovolle activiteiten. Hij krijgt een tweede kans. Nu als de commissie Wijffels, die in opdracht van de Jager moet gaan nadenken over een nieuwe bankstructuur in Nederland. Ik denk niet dat hij veel steun gaat krijgen in de topzware commissie (13 leden). Hoewel, er zitten maar liefst tien hoogleraren in en maar drie bankiers, dus wie weet). Het wordt een (waarschijnlijk goed betaalde ) samenvatting van de drie rapporten. En *mark my words* de conclusie zal luiden dat Nederlandse banken anders zijn en dat onze banken investment-bank activiteiten hard nodig hebben om de zeer omvangrijke en potentieel gevaarlijke hypotheekportefeuille te kunnen financieren. Wedden?

 

 

bankiers hebben er nu genoeg van

Voor een paar bankiers was deze week de maat vol. Blijkbaar was het moment gekomen om de watjes in Europa, eurocraten, werknemers, politici,  maar eens de les te lezen. Het moet maar eens afgelopen zijn met halfzachte uitspraken en compromissen sluiten; het is tijd om te stoppen met het sparen van de kool en de geit.

De aftrap werd gedaan door de baas van de ING Nederland, Nick Jue. Bankmedewerkers moeten weer gewoon hard gaan werken, geen 9-tot- 5 mentaliteit meer, en net als Jue ‘avonds doorwerken en niet ‘met je dikke kont’ voor de TV hangen. Bankmedewerkers moeten zich realiseren dat ‘life-time employment’ niet meer bestaat. Ontslag is een keuze. Zij moeten zich daarom bijscholen en permanent voorbereiden op een loopbaan buiten de bank. Topman Jue was geschrokken dat zijn medewerkers niet geschikt waren voor de arbeidsmarkt. Hij wil dat medewerkers ‘wakker’ worden. Je vraagt je af op welke planeet Jue woont. Sla eens wat rapporten van de AFM op of kijk op ‘uitzending gemist’ naar wat Kassa of RADAR uitzendingen. Je bent meteen wakker. Maar Jue zal zelf zelden in een bankkantoor komen, dat is bankbazen eigen. Dat de banken in ruil voor een goed pensioen een weinig kritische houding bij het personeel hebben gestimuleerd, zal wel niet in het opleidingshandboek staan.

Afgelopen woensdag was de leider van de UK Independence Party en ex-City bankier (o.a Drexel Burnham, Credit Lyonnais, Refco en Nataxis) Nick Farage te gast in de Balie om te debatteren met hoogleraar Sweder van Wijnbergen en D66 europarlementslid Sophie in ‘t Veld. De bankier uit de ‘City’ , daar maakte hij geen geheim van, heeft geen hoge pet op van de Europese technocraten en eurofiele politici. Onder luid applaus van groupies van de Libertijnse partij zei Farage dat hij niet een eurosceptical is, maar een euro-nihilist. Het was van ‘dik hout zaagt men planken’. Hij vergeleek het huidige Europa met vroegere totalitaire regimes. Geheel in lijn met de Londense City traditie zei hij dat landen weer vrij met elkaar handel moeten kunnen drijven, waarmee bedoeld wordt dat de Londense banken vrij spel krijgen om Europa kapot te speculeren. Zo vond hij het maar een schande dat Ierland haar rol als belastingparadijs niet meer mocht vervullen van de eurocraten. Farage citeerde Churchill niet, maar het had gekund: “we would rather see London in ruins and ashes, than that it would be tamely and abjectly enslaved”. Dat hij zitting heeft genomen in het door het volk gekozen Europese Parlement benoemde hij maar liever niet.

Farage richtte in zijn speech zijn in zuur gedoopte pijlen op van Rompuy (ik kan mij er iets bij voorstellen) en Merkel (over wie Farage ronduit beledigend was). Hij moet dus wel blij zijn geweest met de persconferentie gisteren van ECB-topman Draghi, zoals bekend een oud Goldman Sachs bankier. Draghi heeft de Europese politici de duimschroeven aangedraaid. Hij wil wel Spaanse en Italiaanse staatsobligaties kopen, maar alleen als deze landen zich nu echt gaan houden aan het begrotingspact. En het IMF, schrikbeeld van politici, gaat toezicht houden. Met de maatregelen van donderdag is dan eindelijk de bazooka uit de kast gehaald, waarop gehoopt werd. Slecht voor speculatieve marktpartijen, maar goed voor de banken, want de ECB gaat optreden als ‘lender of last resort’ voor overheden. Bovendien zal de ECB bij een faillissement niet meer meer vooraan staan. En passant lijkt de Angelsaksische bankmentaliteit ook het pleit binnen de ECB gewonnen te hebben. Alleen de Bundesbank was tegen. De ‘City’ zal tevreden zijn.